Mont Saint-Michel

Ten artykuł dotyczy wyspy pływowej we Francji. Zobacz też: inne znaczenia Mont-Saint-Michel.

Ten artykuł od 2024-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Mont Saint-Michel

Kontynent	Europa
Państwo	Francja
Akwen	La Manche
Powierzchnia	3,97 km²
Populacja (1999) • liczba ludności • gęstość	50 13 os./km²
Położenie na mapie Francji Mont Saint-Michel
48°38′08″N 1°30′40″W/48,635556 -1,511111
Multimedia w Wikimedia Commons

Mont Saint-Michel^[a] (bret. Menez Mikael, „Wzgórze Świętego Michała”) – skalista wyspa pływowa w zatoce Mont-Saint-Michel, na kanale La Manche, w południowo-zachodniej Normandii, połączona z kontynentalną Francją groblą długości 1800 metrów.

Na wyspie wzniesione zostało sanktuarium Michała Archanioła. Oryginalna nazwa sanktuarium to po łacinie Mons Sancti Michaeli in periculo mari (Wzgórze Świętego Michała w niebezpiecznym morzu) lub Mont Saint-Michel-au-péril-de-la-mer (po francusku).

Obecnie wzgórze Mont Saint-Michel stanowi naturalne centrum gminy Le Mont-Saint-Michel (w departamencie Manche, w regionie Normandia).

Architektura sanktuarium oraz zatoka z dużymi pływami morskimi sprawiają, iż jest to jedno z najchętniej odwiedzanych miejsc w Normandii. Według danych gromadzonych w ramach Projet Mont-Saint-Michel miejsce to zwiedza rocznie średnio 3,2 mln osób, co powoduje, że jest to najczęściej poza Paryżem odwiedzana atrakcja turystyczna we Francji^[1]. Wiele budowli wyspy zaklasyfikowano jako pomniki historii, a miasto jako całość otrzymało ten przywilej w 1962 roku. Od 1979 roku znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO^[2].